Autor: Imâm Muhammad bin Sâlih bin `Uthajmîn

Izvor: aš-Šarh al-Mumti` (7/517-518)

Klanje Qurbâna za `Îd-ul-Adhhâ je vrlo mnogo preporučeno. Allâhov poslanik صلى الله عليه وسلّم je redovno klao tokom deset godina i podsticao na to djelo i rekao:

مَنْ كَانَ لَهُ سَعَةٌ وَلَمْ يُضَحِّ فَلاَ يَقْرَبَنَّ مُصَلاَّنَا

“Ko je u mogućnosti da zakolje Qurbân pa to ne učini, neka se ne približava našoj Musalli.” (Ahmad 1/321, Ibn Mâdžah 3123, ad-Daraqutnî 2/545 i al-Hâkim 4/231)

On je demonstrirao (kako se čini) djelo da bi potvrdio da je to islâmski ritual. Vodio je sa sobom svoje žrtve na mjesto obavljanja namaza, i tamo ih je žrtvovao. Zbog toga su učenjaci postali nesaglasni da li je djelo preporučeno ili obavezno.

Abû Hanîfah رحمه الله i njegovi sljedbenici su rekli da je obavezno i da je onaj ko može (zaklati Qurbân) a ne zakolje griješan. Šajkh-ul-Islâm je težio ka ovome mišljenju jer je djelo očigledan ritual kojega Allâh تعالى spominje zajedno sa namazom:

فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ

“Pa klanjaj se Gospodaru svome i Qurbân kolji.” (108:2)

Stav koji kaže da je onome ko je u mogućnosti obavezno zaklati Qurbân je čvrsto zasnovan na mnogim dokazima da vjera djelu pridaje veliku pažnju.