Govornik: Imâm Muhammad Nâsir-ud-Dîn al-Albânî

Izvor:

سَمِعْتُ نِدَاءَ الْمُنَادِي مُنَادِي رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يُنَادِي الصَّلاَةَ جَامِعَةً ‏.‏ فَخَرَجْتُ إِلَى الْمَسْجِدِ فَصَلَّيْتُ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَكُنْتُ فِي صَفِّ النِّسَاءِ الَّتِي تَلِي ظُهُورَ الْقَوْمِ فَلَمَّا قَضَى رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم صَلاَتَهُ جَلَسَ عَلَى الْمِنْبَرِ وَهُوَ يَضْحَكُ فَقَالَ ‏”‏ لِيَلْزَمْ كُلُّ إِنْسَانٍ مُصَلاَّهُ ‏”‏ ‏.‏ ثُمَّ قَالَ ‏”‏ أَتَدْرُونَ لِمَ جَمَعْتُكُمْ ‏”‏ ‏.‏ قَالُوا اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ ‏.‏ قَالَ ‏”‏ إِنِّي وَاللَّهِ مَا جَمَعْتُكُمْ لِرَغْبَةٍ وَلاَ لِرَهْبَةٍ وَلَكِنْ جَمَعْتُكُمْ لأَنَّ تَمِيمًا الدَّارِيَّ كَانَ رَجُلاً نَصْرَانِيًّا فَجَاءَ فَبَايَعَ وَأَسْلَمَ وَحَدَّثَنِي حَدِيثًا وَافَقَ الَّذِي كُنْتُ أُحَدِّثُكُمْ عَنْ مَسِيحِ الدَّجَّالِ حَدَّثَنِي أَنَّهُ رَكِبَ فِي سَفِينَةٍ بَحْرِيَّةٍ مَعَ ثَلاَثِينَ رَجُلاً مِنْ لَخْمٍ وَجُذَامَ فَلَعِبَ بِهِمُ الْمَوْجُ شَهْرًا فِي الْبَحْرِ ثُمَّ أَرْفَئُوا إِلَى جَزِيرَةٍ فِي الْبَحْرِ حَتَّى مَغْرِبِ الشَّمْسِ فَجَلَسُوا فِي أَقْرُبِ السَّفِينَةِ فَدَخَلُوا الْجَزِيرَةَ فَلَقِيَتْهُمْ دَابَّةٌ أَهْلَبُ كَثِيرُ الشَّعَرِ لاَ يَدْرُونَ مَا قُبُلُهُ مِنْ دُبُرِهِ مِنْ كَثْرَةِ الشَّعَرِ فَقَالُوا وَيْلَكِ مَا أَنْتِ فَقَالَتْ أَنَا الْجَسَّاسَةُ ‏.‏ قَالُوا وَمَا الْجَسَّاسَةُ قَالَتْ أَيُّهَا الْقَوْمُ انْطَلِقُوا إِلَى هَذَا الرَّجُلِ فِي الدَّيْرِ فَإِنَّهُ إِلَى خَبَرِكُمْ بِالأَشْوَاقِ ‏.‏ قَالَ لَمَّا سَمَّتْ لَنَا رَجُلاً فَرِقْنَا مِنْهَا أَنْ تَكُونَ شَيْطَانَةً – قَالَ – فَانْطَلَقْنَا سِرَاعًا حَتَّى دَخَلْنَا الدَّيْرَ فَإِذَا فِيهِ أَعْظَمُ إِنْسَانٍ رَأَيْنَاهُ قَطُّ خَلْقًا وَأَشَدُّهُ وِثَاقًا مَجْمُوعَةٌ يَدَاهُ إِلَى عُنُقِهِ مَا بَيْنَ رُكْبَتَيْهِ إِلَى كَعْبَيْهِ بِالْحَدِيدِ قُلْنَا وَيْلَكَ مَا أَنْتَ قَالَ قَدْ قَدَرْتُمْ عَلَى خَبَرِي فَأَخْبِرُونِي مَا أَنْتُمْ قَالُوا نَحْنُ أُنَاسٌ مِنَ الْعَرَبِ رَكِبْنَا فِي سَفِينَةٍ بَحْرِيَّةٍ فَصَادَفْنَا الْبَحْرَ حِينَ اغْتَلَمَ فَلَعِبَ بِنَا الْمَوْجُ شَهْرًا ثُمَّ أَرْفَأْنَا إِلَى جَزِيرَتِكَ هَذِهِ فَجَلَسْنَا فِي أَقْرُبِهَا فَدَخَلْنَا الْجَزِيرَةَ فَلَقِيَتْنَا دَابَّةٌ أَهْلَبُ كَثِيرُ الشَّعَرِ لاَ يُدْرَى مَا قُبُلُهُ مِنْ دُبُرِهِ مِنْ كَثْرَةِ الشَّعَرِ فَقُلْنَا وَيْلَكِ مَا أَنْتِ فَقَالَتْ أَنَا الْجَسَّاسَةُ ‏.‏ قُلْنَا وَمَا الْجَسَّاسَةُ قَالَتِ اعْمِدُوا إِلَى هَذَا الرَّجُلِ فِي الدَّيْرِ فَإِنَّهُ إِلَى خَبَرِكُمْ بِالأَشْوَاقِ فَأَقْبَلْنَا إِلَيْكَ سِرَاعًا وَفَزِعْنَا مِنْهَا وَلَمْ نَأْمَنْ أَنْ تَكُونَ شَيْطَانَةً فَقَالَ أَخْبِرُونِي عَنْ نَخْلِ بَيْسَانَ قُلْنَا عَنْ أَىِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ قَالَ أَسْأَلُكُمْ عَنْ نَخْلِهَا هَلْ يُثْمِرُ قُلْنَا لَهُ نَعَمْ ‏.‏ قَالَ أَمَا إِنَّهُ يُوشِكُ أَنْ لاَ تُثْمِرَ قَالَ أَخْبِرُونِي عَنْ بُحَيْرَةِ الطَّبَرِيَّةِ ‏.‏ قُلْنَا عَنْ أَىِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ قَالَ هَلْ فِيهَا مَاءٌ قَالُوا هِيَ كَثِيرَةُ الْمَاءِ ‏.‏ قَالَ أَمَا إِنَّ مَاءَهَا يُوشِكُ أَنْ يَذْهَبَ ‏.‏ قَالَ أَخْبِرُونِي عَنْ عَيْنِ زُغَرَ ‏.‏ قَالُوا عَنْ أَىِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ قَالَ هَلْ فِي الْعَيْنِ مَاءٌ وَهَلْ يَزْرَعُ أَهْلُهَا بِمَاءِ الْعَيْنِ قُلْنَا لَهُ نَعَمْ هِيَ كَثِيرَةُ الْمَاءِ وَأَهْلُهَا يَزْرَعُونَ مِنْ مَائِهَا ‏.‏ قَالَ أَخْبِرُونِي عَنْ نَبِيِّ الأُمِّيِّينَ مَا فَعَلَ قَالُوا قَدْ خَرَجَ مِنْ مَكَّةَ وَنَزَلَ يَثْرِبَ ‏.‏ قَالَ أَقَاتَلَهُ الْعَرَبُ قُلْنَا نَعَمْ ‏.‏ قَالَ كَيْفَ صَنَعَ بِهِمْ فَأَخْبَرْنَاهُ أَنَّهُ قَدْ ظَهَرَ عَلَى مَنْ يَلِيهِ مِنَ الْعَرَبِ وَأَطَاعُوهُ قَالَ لَهُمْ قَدْ كَانَ ذَلِكَ قُلْنَا نَعَمْ ‏.‏ قَالَ أَمَا إِنَّ ذَاكَ خَيْرٌ لَهُمْ أَنْ يُطِيعُوهُ وَإِنِّي مُخْبِرُكُمْ عَنِّي إِنِّي أَنَا الْمَسِيحُ وَإِنِّي أُوشِكُ أَنْ يُؤْذَنَ لِي فِي الْخُرُوجِ فَأَخْرُجَ فَأَسِيرَ فِي الأَرْضِ فَلاَ أَدَعَ قَرْيَةً إِلاَّ هَبَطْتُهَا فِي أَرْبَعِينَ لَيْلَةً غَيْرَ مَكَّةَ وَطَيْبَةَ فَهُمَا مُحَرَّمَتَانِ عَلَىَّ كِلْتَاهُمَا كُلَّمَا أَرَدْتُ أَنْ أَدْخُلَ وَاحِدَةً أَوْ وَاحِدًا مِنْهُمَا اسْتَقْبَلَنِي مَلَكٌ بِيَدِهِ السَّيْفُ صَلْتًا يَصُدُّنِي عَنْهَا وَإِنَّ عَلَى كُلِّ نَقْبٍ مِنْهَا مَلاَئِكَةً يَحْرُسُونَهَا قَالَتْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم وَطَعَنَ بِمِخْصَرَتِهِ فِي الْمِنْبَرِ ‏”‏ هَذِهِ طَيْبَةُ هَذِهِ طَيْبَةُ هَذِهِ طَيْبَةُ ‏”‏ ‏.‏ يَعْنِي الْمَدِينَةَ ‏”‏ أَلاَ هَلْ كُنْتُ حَدَّثْتُكُمْ ذَلِكَ ‏”‏ ‏.‏ فَقَالَ النَّاسُ نَعَمْ ‏”‏ فَإِنَّهُ أَعْجَبَنِي حَدِيثُ تَمِيمٍ أَنَّهُ وَافَقَ الَّذِي كُنْتُ أُحَدِّثُكُمْ عَنْهُ وَعَنِ الْمَدِينَةِ وَمَكَّةَ أَلاَ إِنَّهُ فِي بَحْرِ الشَّامِ أَوْ بَحْرِ الْيَمَنِ لاَ بَلْ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ ما هُوَ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ ‏”‏ ‏.‏ وَأَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى الْمَشْرِقِ ‏.‏ قَالَتْ فَحَفِظْتُ هَذَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم 

“Čula sam vjerovjesnikovoga glasnika kako viče: ‘zajednički namaz!’ Otišla sam u džamiju i klanjala sa Allâhovim poslanikom صلى الله عليه وسلّم a bila sam u prvome Saffu žena. Kada Allâhov poslanik صلى الله عليه وسلّم završi namaz, smijući se sjede na minber i reče: ‘Neka svako ostane na svome mjestu’, a onda nastavi: ‘Znate li zbog čega sam vas okupio?’ ‘Allâh i Njegov poslanik to najbolje znaju’, odgovoriše, a on reče: ‘Tako mi Allâha, ja vas nisam okupio ni radi želje, niti radi straha, nego sam vas okupio da vam kažem o Tamîm ad-Dârîju koji je bio kršćanin. On je došao, dao prisegu, primio Islâm i nešto mi ispričao, što je u duhu onoga o čemu sam vam već govorio, o Masîhu ad-Dadždžâlu. Ispričao mi je da se sa još trideset ljudi iz plemena Lakhm i Džudhâm ukrcao u lađu. Sa njima su se mjesec dana poigravali valovi na moru da bi, na kraju, pred Akšam, sa lađom pristali uz obalu jednoga ostrva, sjeli u čamce i iskrcali se na ostrvo. Kada su se iskrcali, srela ih je jedna kosmata životinja koja je imala obilatu dlaku na sebi tako da joj nisu mogli raspoznati prednji od zadnjega dijela tijela.

Ugledavši je upitaše: ‘Šta si ti?’ ‘Ja sam al-Džassâsah.’ ‘A šta je to al-Džassâsah?’ upitaše. Ona reče: ‘Idite do onoga čovjeka u samostanu, on željno očekuje vijesti od vas. ‘Pošto nam spomenu čovjeka, mi se rastavismo od nje iz bojazni da je Šajtân. Požurili smo sve dok nismo ušli u samostan, kad u njemu najkrupniji čovjek koga smo ikada vidjeli… Ruke mu iznad vrata vezane ogromnim lancima, a koljena i nožni članci u željeznim okovima. Rekosmo: ‘Teško tebi, ko si ti?’ ‘Vi pretpostavljate ko sam ja, nego me obavjestite o tome ko ste vi?’ ‘Mi smo arapi’, rekoše. Ukrcali smo se u lađu i krenuli. Zatekli smo se na moru kada se uzburkalo. Talasi su se s nama poigravali mjesec dana, a onda su nas donijeli pored obale i iskrcali smo se na ostrvo. Na njemu smo sreli životinju koja je kosmata tako da joj se ne raspoznaje prednji od zadnjega dijela tijela. Ugledavši je mi smo joj rekli: ‘Teško tebi, sta si ti?’ ‘Ja sam al-Džassâsah’, odgovorila je. ‘A šta je to al-Džassâsah’, upitasmo je, a ona reče: ‘Idite do onoga čovjeka u samostanu, on sa nestrpljenjem očekuje vijesti od vas.’ Krenuli smo brzo prema tebi u strahu, jer nismo sigurni da nije Šajtân.

On reče: ‘Obavijestite me o palmama Bajsâna.’ Rekosmo: ‘Šta te to o njima zanima?’ ‘Pitam vas o njegovim palmama, da li rađaju?’ upita on. ‘Da, rađaju’, rekosmo mu. On reče: ‘Uskoro više neće rađati’ ‘Obavijestite me o jezeru Tabarijjah!’ Rekosmo: ‘Šta te o njemu zanima? ”Zanima me da li u njemu ima vode?’ reče on. ‘Da, u njemu ima puno vode’, odgovorismo mi. On reče: ‘Njegova voda će uskoro presušiti, a obavijestite me o vrelu Zughar’, ponovo će on. ‘A šta te o njemu zanima’, upitasmo mi. ‘Zanima me ima li u njemu vode i da li je stanovnici koriste za zalijevanje?’ upita on. ‘Da, u njemu je puno vode i stanovnici je koriste za navodnjavanje’, rekosmo mi. On tada reče : ‘A obavijestite me o vjerovjesniku pouzdanom, šta je uradio?’ ‘Napustio je Makku i nastanio se u Jathribu (al-Madînah)’, odgovorismo mi. ‘Jesu li se Arapi borili protiv njega’, ponovo će on. ‘On je Arape koji su mu bili blizu pobijedio i oni su mu se pokorili’, rekosmo, a on će na to: ‘Za njih će biti dobro, ukoliko mu se pokore,’.

‘A sad ću vas obavijestiti o sebi. Ja sam Masîh. Uskoro će mi biti dozvoljeno da izađem i ja cu izaći. Putovat’ ću po Zemlji i neću ostaviti nijedno naselje, a da u njega, u roku od četrdeset dana ne uđem, osim Makke i Tajjibe (Madîne). U ta dva grada mi je zabranjen ulazak. Kada god budem pokušao da uđem u jedan od njih ispred mene će se pojaviti melek sa sabljom i odbiti me od njega. Na svakome prilazu prema tim gradovima će biti meleki koji će ih čuvati.’

Allâhov poslanik صلى الله عليه وسلّم je tada udarivši svojim štapom o minber rekao: ‘Ovo je Tajjibah, ovo je Tajjibah, ovo je Tajjibah! (Madînah) Jesam li vam o tome govorio?’ ‘Jesi’, odgovoriše ljudi, a vjerovjesnik صلى الله عليه وسلّم reče: ‘Drago mi je da se Tamîmova priča poklapa sa onim što sam vam ja o njemu, i Makki i Madîni pričao. Eto, on je u Šamskom, ili u Jemenskom moru. Ne, ipak je od strane istoka! On je od strane istoka! On je od strane!’ i pokazao je rukom prema istoku.”

Fâtimah (bint Qajs) reče: “Ovo sam zapamtila od Allâhovoga poslanika صلى الله عليه وسلّم“. (Muslim 2942)

Pitanje: Da li je hadîth o Džassâsi autentičan i da li je on u suprotnosti sa drugim hadîthima?

Odgovor: Hadîth o Džassâsi je autentičan. On uopšte nije u suprotnosti sa autentičnim hadîthima, nego detaljno objašnjava stvari koje će se desiti a nisu spomenute u drugim autentičnim hadîthima. Neke od njih su se već desile, kao što je to prenio Tamîm ad-Dârî رضي الله عنه. Ljudi danas žele uskladiti hadîthe o skrivenim stvarima sa svojim malim razumima, što nema veze sa Îmânom. Allâh عز وجل je rekao:

 الم ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ  الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

“Alif-Lam-Mim Ova Knjiga, u koju nema sumnje, Uputa je onima koji se Allâha boje. Onima koji u Ghajb vjeruju…” (2:1-3)

Dvije stvari su obavezne svakome muslimanu kada do njega dođe hadîth Allâhovoga poslanika صلى الله عليه وسلّم, bez obzira da li je hadîth o `Aqîdi, propisima, predznacima Sudnjega Dana ili skrivenim stvarima:

1 – On treba pitati učenjake da li je hadîth autentičan ili nije. Ukoliko mu oni kažu da je hadîth autentičan, postaje mu obavezna druga stvar

2 – On treba podvrgnuti svoj razum i svoje misli i vjerovanje tako da vjeruje u taj hadîth, jer to spada u skrivene stvari. Mi znamo da je prva osobina istinskoga vjernika ono što je Allâh عز وجل spomenuo u sûri al-Baqarah:

الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ

“Onima koji u Ghajb vjeruju, koji obavljaju namaz…” (2:3)

Vjerovanje u ono što je skriveno je mnogo važno. Allâh iskušava Svoje robove sličnim autentičnim hadîthima.

Hadîth o Džassâsi je bez sumnje autentičan iz dva razloga:

1 – Imâm Muslim ga bilježi u svome as-Sahîh

2 – Nismo našli ništa negativno u njegovome lancu prenosilaca

Zbog toga muslimanu nije dozvoljeno da filozofira o njemu, da govori da je nerazuman i slično. Osoba koja zaista vjeruje u ono što je skriveno ne priča na taj način. To je odgovor na hadîth o Džassâsi.

Pitanje: Neki kažu da postoje hadîthi koji su u suprotnosti sa njim, kao na primjer riječi Allâhovoga poslanika صلى الله عليه وسلم:

لاَ يَبْقَى مِمَّنْ هُوَ الْيَوْمَ عَلَى ظَهْرِ الأَرْضِ

“Neće niko od onih, koji se danas nalaze na površini zemlje, ostati…” (namjeravajući time reći da će za stotinu godina ljudi pomrijeti) [al-Bukhârî 601]

Odgovor: Onaj ko to govori je neuk o principima Fiqha. Ne postoji generalan tekst koji nije specifiziran. To je i ovdje slučaj. Neće niko osim onih koji su izuzeti. To se na primjer primjenjuje na one koji govore da je Khidr عليه السلام danas živ. Mi njima međutim kažemo da potvrde dokaz prije nego što donesu zaključak. Kažemo im da potvrde da je Khidr živ da bismo mogli reći da je on izuzetak. Samim time što ne postoji autentičan hadîth koji potvrđuje da je Khidr živio u vrijeme Allâhovoga poslanika صلى الله عليه وسلّم, nemamo potrebe govoriti da je Khidr izuzetak u hadîthu

لاَ يَبْقَى مِمَّنْ هُوَ الْيَوْمَ عَلَى ظَهْرِ الأَرْضِ

“Neće niko od onih, koji se danas nalaze na površini zemlje, ostati…” (namjeravajući time reći da će za stotinu godina ljudi pomrijeti) [al-Bukhârî 601]

Što se tiče hadîtha koji jasno potvrđuje da je ad-Dadždžâl živ, te takođe `Îsâ – koji međutim živi na nebu, odgovor na to je da se generalni hadîth specifizira specifičnim hadîthom. U protivnome će neuki i njima slični neprestano padati u neznanje kada ih suočimo sa časnim âjetom:

حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ وَالدَّمُ وَلَحْمُ الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ وَالْمُنْخَنِقَةُ وَالْمَوْقُوذَةُ وَالْمُتَرَدِّيَةُ وَالنَّطِيحَةُ وَمَا أَكَلَ السَّبُعُ إِلَّا مَا ذَكَّيْتُمْ وَمَا ذُبِحَ عَلَى النُّصُبِ

“Zabranjuje vam se strv, i krv, i svinjsko meso, i ona životinja koja je zaklana u nečije drugo a ne u Allâhovo ime, i koja je udavljena i ubijena; i koja je strmoglavljena, i rogom ubodena, ili od zvijeri načeta – osim ako ste je preklali – i koja je na žtrvenicima žrtvovana…” (5:3)

Da li je dozvoljeno jesti uginule ribe? Oni će reći da je dozvoljeno. Kako onda vi razumijete âjah? Oni će biti prisiljeni da citiraju učenjake da je âjah generalan a da ga hadîth specifikuje. Kako onda hadîth neće moći specifikovati drugi hadîth? To je još vjerovatnije.