Autor: Imâm `Abdur-Rahmân bin Nâsir as-Sa`dî (umro 1376)

Izvor: Tajsîr-ul-Karîm, strana 49

Allâh عَزَّ وَجَلَّ je rekao:

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا مِّنكُمْ وَأَنتُم مُّعْرِضُونَ

“I kada smo od sinova Isrâ’îlovih zavjet uzeli da ćete jedino Allâhu u `ibâdetu biti, i roditeljima, i bližnjima, i siročadi, i siromasima dobročinstvo činiti, a ljudima lijepe riječi govoriti; i namaz obavljati i Zakâh davati, vi ste se poslije, izuzev nekolicine, okrećući se od toga udaljili.” (2:83)

Dobročinstvo roditeljima obuhvata svo verbalno i praktično dobročinstvo. Âjah takođe dokazuje da je zabranjeno loše postupati prema roditeljima i ne iskazivati im dobročinstvo, jer kada se nešto naredi – time se zabranjuje suprotnost toga.

Dobročinstvo ima dvije suprotnosti; jedna je loš odnos, što je ozbiljnije, a druga je odsustvo dobročinstva, što je takođe zabranjeno – ali ne može biti povezano sa prvome suprotnošću.