Autor: Imâm Muhammad al-Amîn aš-Šanqîtî

Izvor: Adhwâ’-ul-Bajân (1/194)

Od Ibn `Abbâsa رضي الله عنهما se bilježi da se dokaz za kamenovanje nalazi u drugome relevantnome âjetu čije se učenje nije ukinulo, naime:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُدْعَوْنَ إِلَىٰ كِتَابِ اللَّهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ يَتَوَلَّىٰ فَرِيقٌ مِنْهُمْ وَهُمْ مُعْرِضُونَ

“Zar ne vidiš one kojima je dat dio Knjige, kada se pozovu Allâhovoj Knjizi da im se po njoj sudi, zatim neki od njih to odbijaju, jer oni se ionako okreću.” (3:23)

Ovaj âjah je objavljen u vezi sa židovom i židovkom koji su počinili blud nakon što su stupili u brak. Kao posljedicu toga su bili kamenovani od strane Allâhovoga poslanika صلى الله عليه وسلم. Allâhovo تعالى osuđivanje onih koji su se okrenuli od kamenovanja iz Tawrâta je jasan dokaz iz Qur’âna da propis za kamenovanje važi.