Autor: Imâm Muhammad al-Amîn aš-Šanqîtî (umro 1393)

Izvor: Adhwâ’-ul-Bajân (2/442)

Allâh تَبَارَكَ وَتَعَالَى je rekao:

ذِكْرُ رَحْمَةِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّاإِذْ نَادَى رَبَّهُ نِدَاء خَفِيًّاقَالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْبًا وَلَمْ أَكُن بِدُعَائِكَ رَبِّ شَقِيًّاوَإِنِّي خِفْتُ الْمَوَالِيَ مِن وَرَائِي وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا فَهَبْ لِي مِن لَّدُنكَ وَلِيًّا

” Ovo je spomen o milosti Gospodara tvoga prema robu Njegovu Zekerijjâu, kad je on Gospodara svoga tiho zovnuo, i rekao: “Gospodaru moj, kosti su mi oronule i glava osijedjela, a nikada nisam, kad sam Ti, Gospodaru moj, molbu uputio, razočaran ostao. Bojim se rođaka mojih po krvi poslije mene, a žena mi je nerotkinja, zato mi pokloni od Sebe nasljednika” (19:2-5)

Allâh spominje kako Zakarijjâ spominje svoju slabost prilikom upućivanja dove. Na drugim mjestima on ističe svoju starost:

قَالَ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا وَقَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْكِبَرِ عِتِيًّا

“”Gospodaru moj”, reče on, “kako ću imati sina kad mi je žena nerotkinja, a već sam duboku starost doživio?”” (19:8)

بِّ أَنَّىَ يَكُونُ لِي غُلاَمٌ وَقَدْ بَلَغَنِيَ الْكِبَرُ وَامْرَأَتِي عَاقِرٌ

“”Gospodaru moj”, reče on, “odakle ću ja imati sina kada me starost ophrvala, a i žena mi je nerotkinja?”” (3:40)

Spominjanje starosti u ovome kontekstu dokazuje da onaj ko dovi treba spomenuti svoju slabost i pokazati strah i poniznost kada dovi.